ကမ္မဋ္ဌာန်းရှုမှတ်ခိုက်မှာပင် နာမ်-ရုပ်တို့၏ အကြောင်းကို ထိုက်သည့်အားလျော်စွာ တွေ့မြင်၍ “အကြောင်း နာမ်-ရုပ်ကြောင့် အကျိုးနာမ်-ရုပ်မျှသာ ဖြစ်ပေါ်နေသည်”ဟု ဆုံးဖြတ်နိုင်သော ဉာဏ်သည် “ပစ္စယပရိဂ္ဂဟဉာဏ်” မည်၏။
မဟာကုသိုလ်စိတ် ၈-ခု, ရူပကုသိုလ် ၅-ခု၌ ယှဉ်သော စေတနာ ၁၃-ပါး။
ပဉ္စဒွါရာဝဇ္ဇန်း-ဟူသော ပုဒ်သည် ပဉ္စ+ဒွါရ+အာဝဇ္ဇန-ဟူသော ပုဒ်တို့မှ ဆင်းသက်လာသော ပုဒ် ဖြစ်သည်။ ပဉ္စ= ငါးခုသော၊ ဒွါရ= တံခါး၌ (ဖြစ်သော)၊ အာဝဇ္ဇန= (အာရုံကို) ဆင်ခြင်တတ်သော-ဟု အဓိပ္ပါယ်ရသည်။ မျက်စိ, နား, နှာ, လျှာ, ကိုယ်-ဟူသော ဒွါရ (တံခါး) ငါးခု၌ ဖြစ်ပေါ်လာသော (အာရုံကို)...
၁။ စိတ်၊ ၂။ စေတသိက်၊ ၃။ ရုပ်၊ ၄။ နိဗ္ဗာန်။ ၎င်းတို့၏ အဓပ္ပါယ်ကို ဆိင်ရာ ခေါင်းစဉ်၌ ရှုပါ။
ပဉ္စမဈာန်နှင့် ယှဉ်တွဲ၍ ဖြစ်သော စိတ်။
မလှုပ်ရှား မယိမ်းမယိုင်သော ပညာ။
သိမှုကိစ္စကို လွှမ်းမိုး အုပ်စိုးနိုင်သော သဘော။